انسان به امید زنده است ... - وبلاگ لوئیس

به گزارش وبلاگ لوئیس، تابستان سال 94 برای جنگ با داعش به عراق اعزام شدم. تا قبل از اون تجربه جنگی نداشتم و طبیعی بود که چیز خیلی زیادی هم بلد نبودم اما با این حال وقتی نیروهای خسته عراقی که چندوقت جنگیده بودن ما رو میدیدن، می شد نور امید و برق خوشحالی رو تو چشماشون دید.

به گزارش گروه رسانه های وبلاگ لوئیس، حمید رضا مرادی طی یادداشتی در روزنامه فرهیختگان نوشت : تابستان سال 94 برای جنگ با داعش به عراق اعزام شدم. تا قبل از اون تجربه جنگی نداشتم و طبیعی بود که چیز خیلی زیادی هم بلد نبودم اما با این حال وقتی نیروهای خسته عراقی که چندوقت جنگیده بودن ما رو میدیدن، می شد نور امید و برق راضیی رو تو چشماشون دید. اونها کاری به این نداشتن که ما کی هستیم و چه هستیم، فقط می دونستن که دوستان ایرانی و در کنارشون هستیم. به همین خاطر بعد از خدا و اهل بیت(ع) امیدشون به ما بود. برای ما خیلی راضی کننده بود که با دیدن ما انگیزه و انرژی گرفته بودن؛ اونقدر که حتی فکر میکردن ما می تونیم برای بمباران اهداف دشمن، براشون درخواست جنگنده و هلی کوپتر بدیم. ما این امکان رو نداشتیم ولی صرف همین که در کنارشون بودیم، باعث روحیه دریافت شون شده بود و عملیات های موفقی در کنارشون انجام دادیم. گذشت و چندوقت بعد، در زمستان همان سال قسمت شد برای نبرد با داعش راهی سوریه و زیارت حضرت زینب سلام الله علیها شدیم. بعد از زیارت و پابوسی حرم، به مناطق عملیاتی اعزام شدیم. اون روزها تو خرابه های شام هم ما رد همان نور امید رو در مرد و زن و کودک های سوری می دیدیم. حضور نیروهای مقاومت، درد و رنج روزهایی که با داعش فاصله چندانی نداشتند را کم کرده بود. هوا سرد بود و بچه ها سوری از همین رزمندگان آذوقه و اندک مازوتی (سوخت) می دریافتد. بچه های مدافع حرم با وجود سختی های غربت، با بچه ها سوری بازی می کردند تا حداقل برای لحظاتی خرابی ها و مصیبت ها را فراموش کنند. در همان ویرانی، پیرزنی سوری بود که در یک کتری سوخته ای که در آتش می گذاشت، آویشن دم می کرد و سر پست هایی که بودیم می آورد تا از کار ما تشکر کند.

سال 96 یک بار دیگر به سوریه و به همان مناطق عملیاتی اعزام شدم. در آن سال هم رزمندگان ایثار را بیشتر از قبل بجا آوردند، کمتر آب و غذا می خوردند تا بخشی از آن را انفاق کنند. آنها به داخل روستاها می رفتند و ذخیره آذوقه شان را بین نیازمندانی که روزی برای خود شغل و پیشه و خانه و کاشانه ای داشتند و ارتزاق می کردند، تقسیم کنند.

بعد از اتمام ماموریت به ایران برگشتیم. چند روزی از زلزله کرمانشاه می گذشت. بعد از یک روز استراحت، با تعدادی از همان رزمندگان راهی کرمانشاه و شهر ثلاث باباجانی شدیم و شروع به امداد رسانی و رساندن آذوقه مخصوصا به روستاهایی شدیم که هنوز کسی فرصت پیدا نکرده بود به آنها سری بزند. روستاییان چشم به جاده های پیچ درپیچ لای کوه و درون اعماق دره ها بسته بودند. آنجا هم همان نور امید را که در مردم عراق و سوریه دیده بودم، دیدم.

مردم مثل پروانه دور سر ما می گشتند و ما جز خجالت و شرمندگی چیزی برای ارائه نداشتیم. مردم آن روستا، قبل از زلزله هم از داشتن حداقل امکانات و نیازهای اولیه خودشان بی بهره بودند. جوانی می گفت: ای کاش همیشه شماها بیایید اینجا و پیش ما باشید. چقدر مردم ایران خوبن که به فکر هم هستن، جدا از هر نژاد و مذهبی. ما چقدر حال مان با حال شان خوب بود. روزگار گذشت و یک حادثه دیگر ما را راهی شهرستان کرد. قسمت نشد که برای کمک در سیل سال 98 به گلستان برویم ولی به لرستان و خوزستان رفتیم و در میان گل ولای و سیلاب باز نور امید در چشمان مردم سرزمینم جاری بود. با وجود تمام مسائل مردم سعی در میهمان نوازی داشتند و ما را بیشتر شرمنده می کردند. حالا چند روزی است که موج ویروس کرونا ایران را فراگرفته است؛ عوامل خارجی و حتی داخلی که از هر فرصتی برای ناامید کردن مردم استفاده می کنند، استرس و ترس به جان مردم انداخته اند.

امروز برای کمک داوطلبانه با چند تن از همرزمان و رفقایم به بیمارستان رفتیم. شور و شعف و ایثار در دکترها و پرستارها و پرسنل بیمارستان دیده می شد، از همان جنس نوری که بارها دیده بودم، نور امید. کاش بفهمیم که پرسنل بیمارستان با همه جانفشانی شان یک بارمصرف نیستند. آنها از اعضای خانواده خودمان هستند که چندوقتی است دور از خانواده به مردم سرزمین شان خدمت رسانی می کنند. آنها به خاطر ما در حال جانبازی هستند پس باید در کنارشون ایستاد و امیدوارشون کرد نه اینکه با نگاه های تلخ و دوری کردن، آنها را آزار داد. کاش بتوانیم امید آنها را در مقابله با ویروس کرونا و شکست آن بیان کنیم، کاش کمک حال شان باشیم. در بیمارستان، باز همان نور را دیدم وقتی پزشکان می دیدند که تنها نیستند و داوطلبانی برای کمک آمده اند. باز امروز فهمیدم که فقط انسان به امید و همدلی زنده است و با آن می تواند همه سختی ها را پشت سر بگذارد و با هر نوع دشمنی اعم از جنگ و سیل و زلزله و ویروس مقابله کند. جبهه همان جبهه است و خط مقدم همان، فقط سنگر و لباس رزمش عوض شده است. یک روز در میدان جنگ با اسلحه، یک روز در سیل، زلزله و اردوی جهادی با لباس کارگری و بیل به دست و امروز هم با لباس سفید و ماسک بر دهان. فقط این را بدانیم که انسان به امید زنده است و جهاد ادامه دارد.

بازگشت به صفحه رسانه ها