پشت پرده اهمال کاری - وبلاگ لوئیس

به گزارش وبلاگ لوئیس، اریک جفی در مقاله ای در ای. پی. اس می نویسد: باور کنید یا نه، اهمال کاری را اینترنت به وجود نیاورده است. مردم از دوران تمدن های باستانی به طور روزمره با تردید دست و پنجه نرم نموده اند. هزیود، شاعر یونانی، حدود 800 سال پیش از میلاد هشدار می دهد که مبادا کار خود را به فردا و پس فردا موکول کنید. سیسرو، کنسول رومی، اهمال کاری در انجام کار ها را نفرت انگیز می داند (مخاطب سخن او مارکوس آنتونیوس است)؛ و این ها فقط چند مثال از تاریخ مکتوب است. تا آنجا که ما می دانیم، دایناسور ها هم دیدند که شهاب سنگ دارد می آید، ولی دوباره سرگرم شکار و بخوربخور شدند.

از روزگار سیسرو تا کنون بر ما کاملاً روشن شده است که اهمال کاری صرفاً نفرت انگیز نیست، بلکه کاملاً زیان بار است. در آزمایشات تحقیقاتی، کسانی که اهمال کاری می نمایند دارای سطح استرس بالاتر و احساس خوشبختی کمتر هستند. در دنیا واقعی، اهمال کاریِ نامطلوب اغلب با پس انداز بازنشستگی ناکافی و ازدست دادن نوبت های پزشکی همراه است. با توجه به فصل کنونی، جا دارد به مطالعات پیشین شرکت اچ اند آر بلاک اشاره کنیم که نشان می دهد مردم وقتی نزدیک ضرب الاجل 15 آوریل می شود، با عجله شروع می نمایند به تهیۀ اظهارنامۀ مالیاتی خودشان و این طوری صد ها دلار خرج روی دست خودشان می گذارند.

در 20 سال گذشته، رفتار عجیب اهمال کاری با موجی از پژوهش های تجربی مورد آنالیز قرار گرفته است. با پوزش از هزیود، پژوهشگران روان شناسی اکنون دریافته اند که اهمال کاری بسیار بیش از آن است که صرفاً چیزی را تا فردا به تعویق بیندازید. اهمال کاریِ حقیقی نقصی پیچیده در خودنظم دهی است: طبق تعریف متخصصان، اهمال کاری یعنی تعویق ارادی کاری مهم که قصد انجامش را داریم، با وجود آنکه می دانیم در نتیجۀ این تعویق زیان خواهیم دید. درکی ضعیف از زمان می تواند مسئله را تشدید کند، اما به نظر می رسد ناتوانی در تسلط بر احساسات دقیقاً اساس فرافکنی باشد.

جوزف فراری، پژوهشگر ای. پی. اس و استاد روان شناسی در دانشگاه دوپال، می گوید: من دریافته ام که اگرچه همه ممکن است اهمال کاری نمایند، اما همه اهمال کار نیستند. او یکی از پیشگامان پژوهش های مدرن دربارۀ این موضوع است، و پژوهش های او نشان می دهد که حدود 20 درصد مردم ممکن است اهمال کاران همیشگی باشند.

او می گوید: این موضوع واقعاً هیچ ربطی به مدیریت زمان ندارد. من همیشه به مردم می گویم که وقتی به کسی که اهمال کار همیشگی است می گویید همین الان انجامش بده، مانند آن است که به آدمی با افسردگی شدید بگویید شاد باش.

رنج بیشتر، عملکرد بدتر

یک تصور غلط عظیم دربارۀ اهمال کاری این است که این رفتار، در بدترین حالت، عادتی بی زیان و حتی شاید، در برترین حالت، عادتی سودمند است. مدافعان اهمال کاری اغلب می گویند مادامی که کاری نهایتاً انجام می شود، مهم نیست کی انجام می شود. جان پری فیلسوف دانشگاه استنفورد و نویسندۀ کتاب هنر اهمال کاری استدلال می نماید که مردم می توانند به نحوی سودمند دست دست نمایند و با تغییر آرایش لیست کار هایی که باید انجام دهند، همیشه در حال اجرا چیزی باارزش باشند. روان شناسان با این دیدگاه مسئله ای جدی دارند.

طبق استدلال آن ها، این دیدگاه رفتار های سودمند و پیشگیرانه نظیر تأمل کردن (که می کوشد مسئله ای را حل نماید) یا اولویت بندی را (که مجموعه ای از مسائل را سازمان دهی می نماید) با عادت زیان بار و محکوم به شکست اهمال کاری واقعی در هم می آمیزد. اگر پیشرفت در انجام کاری بتواند اشکال مختلفی داشته باشد، اهمال کاری نبود پیشرفت است.

فراری می گوید: اگر من یک دوجین کار برای انجام داشته باشم، واضح است که شماره های 10، 11 و 12 باید منتظر بمانند. اهمال کارِ واقعی آن 12 کار را پیش رو دارد، شاید یک یا دو تا از آن ها را انجام می دهد، سپس لیست را بازنویسی می نماید، سپس آن را در جایی دیگر می گذارد، سپس کپی دیگری از آن می گیرد. این اهمال کاری است. این چیز متفاوتی است.

یکی از اولین مطالعاتی که ماهیت زیان بار اهمال کاری را نشان می دهد در مجلۀ سایکولوژیکال ساینس در 1997 منتشر شد. دایان تیس پژوهشگر ای. پی. اس و رُی بومایستر صاحبِ کرسیِ ویلیام جیمز در ای. پی. اس، که در آن موقع در دانشگاه کیس وسترن ریزرو بود، دانشجویان را بر اساس یکی از مقیاس های مرسوم اهمال کاری رتبه بندی کردند، سپس عملکرد آکادمیک، میزان استرس و سلامت عمومی آن ها را در طول یک ترم آنالیز کردند.

در ابتدا به نظر می رسید اهمال کاری سودمند است، چرا که این دانشجویان در مقایسه با دیگران سطح استرس کمتری داشتند، احتمالاً به خاطر تعویق کارهایشان برای پیگیری فعالیت های لذت بخش تر. اما، در خاتمه، هزینه های اهمال کاری بسیار بیشتر از منافع موقت آن بود. اهمال کاران از دیگر دانشجویان نمرات کمتری کسب کردند و مقادیر جمعی بالاتری از استرس و بیماری را گزارش کردند. اهمال کارانِ واقعی صرفاً کارهایشان را دیرتر تمام نکردند، بلکه هم کیفیت کارشان و هم سلامتشان آسیب دید.

تیس و بومایستر (که اکنون هر دو در دانشگاه ایالتی فلوریدا هستند) چنین نتیجه گرفتند: بنابراین، به رغم مدافعان اهمال کاری و منافع کوتاه مدت آن، اهمال کاری را نه می توان حاصل سازگاری دانست و نه بی زیان. اهمال کاران در نهایت از دیگران بیشتر رنج می برند و عملکرد بدتری دارند.

چند وقت بعد، تیس و فراری با همکاری هم مطالعه ای را انجام دادند تا آثار زیان بار اهمال کاری را به طور ملموس نشان دهند. آن ها دانشجویان را به آزمایشگاه آوردند و به آن ها گفتند که در خاتمه جلسه باید یک معمای ریاضی را حل نمایند. به بعضی از آن ها گفته شد که این کار آزمونی برای توانایی های شناختی شان خواهد بود، درحالی که به بعضی دیگر گفته شد که این کاری بی اهمیت و برای تفریح است. قبل از حل معما، دانشجویان مدتی وقت داشتند که می توانستند آن را صرف آماده سازی خود برای حل معما نمایند یا وقت خود را با بازی هایی نظیر تتریس بگذرانند.

اتفاقاً، اهمال کارانِ واقعی تنها هنگامی حل معما را به تأخیر انداختند که آن را نوعی ارزیابی شناختی برایشان توصیف نموده بودند. هنگامی که معما برایشان نوعی تفریح توصیف شده بود، رفتارشان با رفتار کسانی که اهمال کار نبودند تفاوتی نداشت. در شماره ای از جرنال آو ریسرچ این پرسونالیتی5 در سال 2000، تریس و فراری نتیجه گرفتند که اهمال کاری واقعاً رفتاری محکوم به شکست است، که در آن اهمال کاران می کوشند تا برترین کوشش های خود را نقش بر آب نمایند.

فراری می گوید: اهمال کار همیشگی، کسی که این کار را به مثابۀ سبک زندگی خود انجام می دهد، ترجیح می دهد که دیگران تصور نمایند او کوشش نمی نماید، نه اینکه توانایی ندارد. این نوعی سبک زندگی با سازگاری نادرست است.

شکاف بین قصد و عمل

اهمال کاران فقط یک نوع خاص نیستند بلکه، در طول سال ها تحقیق، چندین تصور کلی دربارۀ آن ها پدیدار شده است. اهمال کاران همیشگی، همیشه برای انجام کارهایشان مشکل دارند، درحالی که اهمال کارانِ موضعی بر اساس خودِ کار ها آن ها را به تأخیر می اندازند. فردی که تسلط کمی روی خودش دارد و دستخوش گرایش شدیدی برای پیروی از امیال آنی است، وقتی با کاری ناخوشایند رو به رو می شود، توفان کامل اهمال کاری رخ می دهد. (این رفتار با وظیفه شناسی، یعنی یکی از پنج ویژگی عظیم شخصیتی، ارتباط وثیقی دارد).

اغلب اهمال کاران گرایشی به تباه کردن کوشش هایشان بروز می دهند، اما ممکن است از حالتی منفی (برای مثال، ترس از شکست یا کمال گرایی) یا از حالتی مثبت (لذت وسوسه) به این نقطه برسند. روی هم رفته، این ویژگی ها موجب شده است تا پژوهشگران اهمال کاری را نوعی شکست اساسی در تسلط بر نفس بنامند.

تیموتی پیکیل استاد دانشگاه کارلتون کانادا می گوید: من فکر می کنم تصور بنیادینی که از اهمال کاری به اسم شکست در خودنظم دهی داریم کاملاً گویاست. شما می دانید چه کار هایی باید انجام دهید و نمی توانید خودتان را وادارید تا آن کار ها را انجام دهید. اهمال کاری همین شکاف بین قصد و عمل است.

دانشمندان علوم اجتماعی بر سر این موضوع بحث دارند که آیا وجود این شکاف را با توسل به ناتوانی در مدیریت زمان بهتر می توان تبیین کرد یا با توسل به ناتوانی در تسلط بر خلق وخو و احساسات. به طور کلی، اقتصاددانان معمولاً از نظریۀ نخست حمایت می نمایند. بسیاری از آنان از فرمولی برای اهمال کاری دفاع می نمایند که از سوی پیرز استیل متخصص بازرگانی و استاد دانشگاه کلگری در سال 2007 در مقاله ای در شماره ای از سایکولوژیکال بولتن پیشنهاد شد. ایدۀ این فرمول آن است که اهمال کاران مطلوبیت متغیر فعالیت های خاصی را محاسبه می نمایند: فعالیت های لذت بخش در ابتدا ارزش بیشتری دارند، و کار های سخت با نزدیک شدن ضرب الاجل اهمیت بیشتری پیدا می نمایند.

از دیگر سو، روان شناسانی نظیر فراری و پیکیل چنین نگرش کاملاً زمانی ای به اهمال کاری را ناقص می انگارند. اول از همه، اگر تأخیر واقعاً به همان میزان عقلانی باشد که این معادلۀ مطلوبیت نشان می دهد، دیگری احتیاج نیست که این رفتار را اهمال کاری بنامیم، بلکه، برعکس، مدیریت زمان واژۀ بهتری در توصیف آن خواهد بود. فراتر از این، مطالعات نشان می دهد که اهمال کاران با تصمیمشان برای تأخیر در انجام کار ها احساس گناه، شرم یا اضطراب را تجربه می نمایند. این عنصر احساسی نشان می دهد که این موضوع چیزی بسیار بیشتر از صرفِ مدیریت زمان است.

پیکیل دقیقاً در نخستین پژوهش خود دربارۀ اهمال کاری در اواسط دهۀ 1990 به نقش خلق وخو و عواطف در این رفتار پی برد و این برداشت را با مطالعه ای مستحکم کرد که در جرنال آو سوشال بیهیویر اند پرسونالیتی در سال 2000 منتشر شد. تیم تحقیقاتی او به 45 دانشجو دستگاه پیجر می دهد و آن ها را به مدت پنج روز تا ضرب الاجلی دانشگاهی مورد آنالیز قرار می دهد. هشت بار در روز، با بوق پیجر، شرکت نمایندگان در آزمایش سطح اهمال کاری شرکت نموده و بعلاوه حالت عاطفی خود را گزارش می نمایند.

همان طور که کار های مقدماتی سخت تر می شوند و استرس بیشتری می آفرینند، دانشجویان آن ها را برای انجام فعالیت های خوشایندتر به تعویق می اندازند. اما درعین حال، با انجام این کار، سطح گناه بالاتری را گزارش می نمایند، که نشان می دهد، زیر پوشش ظاهری آسودگی، وحشتی پایدار دربارۀ کاری وجود دارد که کنار گذاشته شده است. این نتیجه سبب می شود پیکیل دریابد که اهمال کاران به آسیب زمانی نهفته در این کار واقف هستند، اما نمی توانند به میل شدید عاطفی برای تفریح غلبه نمایند.

مطالعه ای متعاقب، به رهبری تیس، نقش غالب خلق وخو در اهمال کاری را تقویت می نماید. در شماره ای از جرنال آو پرسونالیتی اند سوشال سایکولوژی در سال 2001، تیس و همکارانش گزارش می دهند هنگامی که دانشجویان با پیش زمینه سازی به این باور می رسند که خلق وخوی آن ها ثابت است، قبل از یک آزمون هوش، اهمال کاری نمی نمایند. در سوی مقابل، هنگامی که تصور می نمایند خلق وخوی آن ها می تواند تغییر کند (و به ویژه هنگامی که روحیۀ بدی دارند)، انجام کار را تا تقریباً دقیقۀ آخر به تأخیر می اندازند. این یافته ها نشان می دهد که تسلط بر نفس تنها هنگامی در برابر وسوسه تسلیم می شود که این وسوسه بتواند بهبود احساسات را در نتیجۀ خود داشته باشد.

پیکیل می گوید: از دیدگاه من، موضوع اصلی در رابطه با اهمال کاری تسلط بر احساسات است، زیرا تا آنجا که من بتوانم از پس احساساتم برآیم می توانم به انجام کار ها ادامه دهم. هنگامی که شما از بیزاری از کار سخن می گویید، دارید از فقدان لذت سخن می گویید. این ها حالاتی عاطفی هستند، نه حالاتی که در آن [کار]مطلوبیت بیشتری دارد.

ناکام گذاشتن خویشتن آینده

در کل، مردم از اشتباهات خود می آموزند و رویکردشان به مسائل بخصوصی را بازنگری می نمایند. برای اهمال کاران همیشگی، به نظر می رسد این حلقۀ بازخورد هیچ گاه کار نمی نماید. آسیب حاصل از تأخیر به آن ها نمی آموزد که دفعۀ بعد زودتر دست به کار شوند. به نظر می رسد تبیین این پارادکسِ رفتاری در مؤلفۀ احساسی اهمال کاری نهفته است. به طرزی طنزآمیز، همان میل به رهایی از استرس در لحظه ممکن است اهمال کاران را از درک این امر بازدارد که چگونه در درازمدت از استرس رهایی یابند.

فوشیا سیرویس استاد دانشگاه بیشاپ کانادا می گوید: فکر می کنم که تسلط بر خلق وخو بخش مهمی از اهمال کاری است. اگر تمرکز شما صرفاً بر آن باشد که بکوشید تا در همین لحظۀ اکنون احساس خوبی داشته باشید، از لحاظ یادگیری چگونگی اصلاح رفتار و اجتناب از مسائل مشابه در آینده چیز های زیادی وجود دارد که ممکن است از دست بدهید.

چند سال قبل، سیرویس حدود 80 دانشجو را به کار گرفت تا میزان اهمال کاری آنان را مطالعه کند. شرکت نمایندگان در این تحقیق شرحی از اتفاقاتِ اضطراب آور را همراه با بعضی از دل نگرانی های ناشی از تأخیر های غیرضروری می خوانند. در یک سناریو، فردی از تعطیلات در هوای آفتابی برمی شود و متوجۀ یک خال مشکوک روی بدنش می شود، اما برای مدتی طولانی رفتن به پزشک را به تأخیر می اندازد، که موقعیتی نگران نماینده را برایش رقم می زند.

سپس، سیرویس از شرکت نمایندگان در آزمایش می پرسد که دربارۀ این سناریو چه فکر می نمایند. او درمی یابد که اهمال کاران معمولاً چیز هایی مثل این می گویند: من حداقل قبل از آنکه شرایط واقعاً بدتر شود نزد پزشک می رفتم. این پاسخ، که با نام شرطی خلاف واقع روبه پایین شناخته می شود، اشتیاق به بهبود روحیه در کوتاه مدت را نشان می دهد. درعین حال، اهمال کاران به ندرت جملاتی نظیر این بر زبان می آورند: ای کاش زودتر نزد پزشک می رفتم. این نوع پاسخ، که با نام شرطی خلاف واقع روبه بالا شناخته می شود، تنش کنونی را در کوشش برای یادگیری چیزی برای آینده در بر دارد. به بیان ساده، تمرکز اهمال کاران بر آن است که چگونه احساس بهتری داشته باشند، به قیمت نادیده انگاشتن درس گرفتن از آنچه موجب شده است تا احساس بدی داشته باشند.

به تازگی، سیرویس و پیکیل کوشش نموده اند تا جنبۀ عاطفی اهمال کاری را با جنبۀ زمانی آن ادغام نمایند، یعنی آن جنبه ای که به تن هایی چندان رضایت بخش نیست. آن ها در شمارۀ ماه فوریۀ مجلۀ سوشال اند پرسونالیتی سایکولوژی کامپس نظریه ای دوبخشی دربارۀ اهمال کاری پیشنهاد می نمایند که بهبود های کوتاه مدت و مرتبط با خلق وخو را با آسیب بلندمدت و مرتبط با زمان ترکیب می نماید. ایدۀ آن ها این است که اهمال کاران خود را در زمان حال با این باور نادرست دلداری می دهند که از نظر عاطفی در آینده توانایی بیشتری برای انجام کار خواهند داشت.

سیرویس می گوید: خویشتنِ آینده باید تمام عواقب اهمال کاری را بر دوش بکشد. ما می کوشیم تا خلق وخوی کنونی خود را سامان بخشیم و تصور می کنیم که خویشتن آیندۀ ما حالِ بهتری خواهد داشت. فکر می کنیم این خویشتن بهتر خواهد توانست که از پس احساسِ ناامنی یا درماندگی در برابر کار برآید. ما تصور می کنیم به طریقی این مهارت های معجزه آسا برای از پس کار برآمدن را به دست خواهیم آورد تا از پس عواطفی برآییم که اکنون نمی توانیم از پس آن ها برآییم.

عصب روان شناسی اهمال کاری

به تازگی پژوهش های رفتاری دربارۀ اهمال کاری از شناخت، عواطف و شخصیت فراتر رفته و به قلمرو عصب روان شناسی گام نهاده است. می دانیم که سیستم های لب قدامی مغز در شماری از فرایند ها درگیرند که با خودنظم دهی هم پوشانی دارد. این رفتارها، یعنی حل مسئله، برنامه ریزی، تسلط بر نفس و مانند آن ها، در حوزۀ کارکرد اجرایی قرار می گیرند. لورا رابین، استاد کالج بروکلین می گوید خیلی عجیب است که هیچ کس هرگز ارتباط بین این بخش از مغز و اهمال کاری را آنالیز ننموده است.

رابین می گوید: با توجه به نقش کارکرد های اجرایی در شروع و انجام رفتار های پیچیده، برای من شگفت آور بود که پژوهش های پیشین به طور نظام مند رابطۀ بین جنبه های کارکرد اجرایی و اهمال کاری آکادمیک را آنالیز ننموده است، یعنی رفتاری که من مرتباً در دانشجویان می بینم و هنوز در پی فهم کامل آن هستم تا درنتیجه بتوانم به درمان آن یاری کنم.

رابین و همکارانش، برای تکمیل این شکاف در تحقیقات، نمونه ای شامل 212 دانشجو را گردآوری کردند و نخست اهمال کاری را بین آن ها آنالیز کردند، سپس بر اساس نُه زیرمقیاسِ بالینی کارکرد اجرایی یعنی: پیروی از امیال آنی، نظارت بر خویشتن، برنامه ریزی و سازمان دهی، تغییر فعالیت، شروع کار، نظارت بر کار، تسلط بر احساسات، حافظۀ فعال، و نظم عمومی آن ها را آزمودند. پژوهشگران انتظار داشتند بین اهمال کاری و چند تا از این زیرمقیاس ها (یعنی چهار تای نخست در لیست فوق) ارتباطی بیابند. تیم رابین در شماره ای از جرنال آو کلینیکال اند اکسپریمنتال نوروسایکولوژی در سال 2011 گزارش دادند که، درواقع، اهمال کاران ارتباطات شایان توجهی با هر نُه زیرمقیاس نشان دادند.

رابین بر محدودیت های این پژوهش تأکید می ورزد. اول از همه، این یافته ها نوعی هم بستگی را نشان می دهند، یعنی کاملاً روشن نیست که آن عناصرِ کارکرد اجرایی مستقیماً اهمال کاری را پدید می آورند. این ارزیابی ها بعلاوه بر گزارش های شخصی متکی است؛ در آینده، شاید بتوان از تصویربرداری کارکردی برای تأیید یا توسعه مراکز تأخیر در مغز در زمان واقعی استفاده کرد. رابین می گوید، باوجوداین، این مطالعه نشان می دهد که اهمال کاری می تواند نشانگر سوء کارکرد اجرایی خفیف در افرادی باشد که از جنبه های دیگرِ عصب روان شناختی سالم هستند. او می گوید: این امر پیامد هایی مستقیم برای چگونگی فهم ما از رفتار و محتملاً مداخله در رفتار دارد.

مداخلات ممکن

در نتیجۀ پیشرفت فهم بنیادی ما از اهمال کاری، بسیاری از پژوهشگران امیدوارند که شاهد مداخلات بهتری برای برطرف آن باشیم. پژوهش رابین دربارۀ کارکرد اجرایی شماری از درمان ها را برای تأخیر ناخواسته پیشنهاد می نماید. اهمال کاران می توانند کار ها را به بخش های کوچک تر تقسیم نمایند به نحوی که بتوانند بر روی مجموعه ای از وظایف کار نمایند که راحت تر اداره

شوند. مشاوره می تواند به آن ها یاری کند تا دریابند که دارند اهداف بلندمدت را برای لحظات زودگذر لذت به خطر می اندازند. ایدۀ مشخص ضرب الاجل های شخصی با تحقیقاتِ قبلی به وسیله پژوهشگران علوم شناختی، دن آریلی و کلاوس ورتنبروخ، دربارۀ پیش تعهد سازگار است. آریلی و ورتنبروخ در شماره ای از مجلۀ سایکولوژیکال ساینس در سال 2002 گزارش کردند که اهمال کاران تمایل دارند تا ضرب الاجل های معناداری برای خود مشخص نمایند، و اینکه ضرب الاجل ها درواقع توانایی آن ها برای انجام کار را بهبود می بخشد. این ضرب الاجل های تحمیلی به خود به اندازۀ ضرب الاجل های خارجی کارآمد نیستند، اما از هیچ بهترند.

جنبه های عاطفی اهمال کاری مسئله ای دشوارتر را پیش می کشد. راهبرد های مستقیم برای مقابله با وسوسه، مثلِ ممانعت از دسترسی به حواس پرتی، مطلوب است، اما این کوشش تا حدود زیادی مستلزم نوعی خودنظم دهی است که اهمال کاران در وهلۀ نخست فاقد آن هستند. سیرویس بر این باور است که برترین راه برای حذف احتیاج به ثبات روحیۀ کوتاه مدتْ یافتن چیزی مثبت یا ارزشمند دربارۀ خودِ کار است. او می گوید: شما باید اندکی ژرف تر بکاوید و نوعی معنای شخصی در آن کار بیابید. این چیزی است که داده های ما نشان می دهد.

فراری، که در کتاب سال 2010 خود با اسم هنوز اهمال کاری می کنید؟ راهنمای انجام کار ها بدون پشیمانی شماری از مداخلات را پیشنهاد می نماید، خواستار نوعی دگرگونی فرهنگی کلی است که به جای تنبیه تأخیر به انجام زودهنگام کار ها پاداش بدهد. یکی از پیشنهاد های او این است که دولت فدرال تکمیل زودهنگام اظهارنامۀ مالیاتی را تشویق کند، بدین طریق که اگر هر کس مثلاً تا 15 فوریه یا مارس اظهارنامه اش را تکمیل کند معافیت مالیاتی کوچکی به او تعلق بگیرد. او بعلاوه پیشنهاد می نماید که ما در روابط شخصی خود از امکان اهمال کاری جلوگیری کنیم.

فراری می گوید: بگذارید ظرف ها روی هم انباشت شود، یخچال خالی بماند، خودرو از کار بیفتد. برطرف این مسائل را بر عهده نگیرید. (تحقیقات اخیر نشان می دهد که او به بخشی از واقعیت موضوع پی برده است. گراین فیتزسیمون و الی فینکل در مقاله ای در سال 2011 در مجلۀ سایکولوژیکال ساینس گزارش می نمایند افرادی که تصور می نمایند شریک عشقی آن ها در انجام کاری به آن ها یاری خواهد نمود با احتمال بیشتری آن کار را به تعویق می اندازند).

اما در عین حال که رویکرد عشقیِ سفت وسخت ممکن است برای زوجین کارایی داشته باشد، شاید برترین درمان فردی برای اهمال کاری درواقع بخشایش خویشتن باشد. چند سال قبل، پیکیل همراه با دو تن از همکارانش در دانشگاه کارلتون 199 دانشجو را از نظر اهمال کاری های قبل از امتحانات میان ترم آنالیز کردند. تیم تحقیقاتی به رهبری مایکل ووهل در شماره ای از مجلۀ پرسونالیتی اند ایندیویژوال دیفرنس در سال 2010 گزارش کردند دانشجویانی که پس از اهمال کاری در امتحان نخست خود را بخشیدند با احتمال کمتری مطالعه برای امتحان دوم را به تعویق انداختند.

پیکیل می گوید دوست دارد که سخنرانی ها و فصول کتاب هایش را با منظره امیدوارنمایندۀ بخشایش به خاتمه برد. از دیدگاه او، مطالعات به ما یادآوری می نماید که اهمال کاری درواقع خودزنی است که به تدریج از ارزشمندترین منبعِ دنیا می کاهد: زمان.

او می گوید: اهمال کاری از نظر وجودی مسئله ای مهم است، زیرا پیش نرفتن با خود زندگی است. شما فقط سالیان مشخصی عمر خواهید کرد. پس دارید چه کار می کنید؟

منبع: ترجمان

مترجم: علی برزگر